جامانده های قافله ی اربعین تو
آقا دوای درد دل خود کجا کنند؟
جا تنگ بوده است و یا ما اضافه ایم ؟
مردم به چشم طعنه نگاهی به ما کنند
باشد حسین کرب و بلا مال خوب ها
بدها بگو که عقده ی دل با چه وا کنند؟
گرچه امسال هم توفیق پیاده‌روی اربعین تو کربلا قسمتم نشد و واقعا این یعنی بی‌لیاقتی؛ ولی چن روز مونده به اربعین، همون‌جوری که تو پست قبل هم گفتم، یه کار خیلی قشنگی امسال تو قم انجام شد که باعث شد دلِ جامونده‌هایی مثل من، یه خورده وا شه. آره، امسال یه پیاده‌رویِ حرم تا حرم هم تو قم بود. از حرم حضرت معصومه سلام‌الله علیها تا مسجد مقدس جمکران؛ واقعا خیلی حرکت قشنگی بود و خیلی وصف‌نکردنی. خدا رو شکر، توفیق این یکی قسمتم شد و همراه جفتِ گل‌پسرام، تو این پیاده‌روی شرکت کردیم و حدود 3 ساعت، از حرم تا به حرم به عشقِ امام حسین علیه‌السلام، رفتیم و خیلی خیلی جای همه خالی.
ایشاللا قسمت همه آرزومندا بشه سال بعد تو حرکت میلیونی حرم تا حرم شرکت کنن، اونم پشت سر مولاشون، حضرت صاحب. ایشاللا.
___________________
راستی، خیلی قشنگه که پسر بچه 7 ساله‌ای به عشق امام حسین علیه‌السلام، کل این مسیر رو پیاده و با انرژی طی کنه، تازه اونم بدون کفش! مگه نه؟! پسرم امیرمهدی، بدون این‌که من بخوام بهش بگم، با کلی ذوق و شوق، وقتی چند نفر رو دید که کفشاشون تو دستشونه و راه می‌رن و چراییش رو ازم پرسید، کفشاشو درآورد و حتی با وجودی که من بهش گفتم، راه زیاده و ناجور و هوا هم سرده، اذیت می‌شی، گوشش بدهکار نبود و کلِّ مسیر رو با پای پیاده اومد و تازه این‌قدر داغ بود که می‌گفت تا خود خونه نرسم، کفشمو پام نمی‌کنم و همین‌طور هم کرد. خیلیه ها! مگه نه؟ واقعا باید گاهی از همچین بچه‌هایی درس گرفت. خدا جون به همه ما معرفت حسینی عطا کن و سرباز واقعی امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) قرارمون بده.
راستی عکس نشد بگیرم، عکس مناسب هم ندارم، ایشاللا اگه شد، سر فرصت یه عکس می‌ذارم.
